Neen, ik wil geen kinderen.

Ik dacht "het is nog eens tijd voor een persoonlijk stukje", een stukje waarin ik meer over mezelf deel, iets wat je misschien niet had zien aankomen tenzij je me persoonlijk kent. Iets waar ik de laatste tijd (opnieuw) veel over nadenk omdat er in mijn omgeving een heel aantal mensen zwanger zijn of net bevallen zijn of op het punt staan om te bevallen. Want, lieve mensen, ik wil namelijk geen kinderen en blijkbaar is dat voor velen onbegrijpelijk. Ik moet nu even nuanceren dat daar de laatste jaren veel verbetering in is gekomen en dat mensen net iets begripvoller reageren wanneer ik ze het "grote" nieuws vertel. Maar sommige mensen zijn nog steeds heel verbaasd, dus hierbij een klein beetje meer inzicht in mijn redenering (nota: "een klein beetje" is eigenlijk heel veel).

Haat je kinderen dan?

Allereerst wil ik even verduidelijken dat ik geen kinderhater ben. Want ja, deze vraag is mij al gesteld. Ik ga er ook niet voor liegen: kinderen zijn ook niet mijn ding. Ik heb geen natuurlijke flair om met kinderen om te gaan zoals sommigen dat wel hebben en meestal vallen er awkward stiltes. Ja, dat heb ik zelfs met kinderen. Bij een pasgeboren baby zal ik nooit degene zijn die vraagt of ze het kindje eens mag vasthouden. Sterker nog, als ze me vragen of ik de baby wil vasthouden zal ik vriendelijk weigeren tenzij ze me het in de armen duwen (is ook al gebeurd). Wanneer je op babybezoek gaat, hoor je ook altijd hoe mooi dat kleine wondertje wel niet is. Ik ben dan degene in de kamer die daar staat met een blik van "echt?!". Want wees nu eerlijk, pasgeboren kindjes zijn niet altijd even schattig of mooi. Sommigen zijn gewoon lelijk en dat mag ook gezegd worden (maar niet rechtstreeks tegen de moeder). Ik heb mijn eigen babyfoto's ook gezien en trust me, ook ik was geen pracht van een baby.

Ik geloof dat ik mijn punt dat ik GEEN kinderhater ben nu niet helemaal duidelijk aan het maken ben. Maar ik heb ook nooit beweerd dat ik een kinderliefhebber ben. Even terug to the point dus; ik ben geen kinderhater. Ik heb niets tegen baby's, ik wil er gewoon zelf geen exemplaar van. Meestal moet ik niet meer dan enkele uren spenderen met kleine kinderen, wat perfect is voor mij want ik heb altijd een beetje een acclimatisatieperiode nodig vooraleer ik volledig in hun leefwereld zit. Na de awkward silences komt er gelukkig ook altijd een periode waarin ik volledig aangepast ben en mee kan praten over Samson & Gert, Disney en Kabouter Plop (Bumba, Kaatje, de nieuwe K3 en al die shizzle daar begin ik niet meer aan). Na een paar uur is het bij mij echter ook op en ben ik blij dat ik naar huis kan. Kinderen kunnen leuk zijn, zolang er maar een duidelijk "eindpunt" in zicht is voor mij.

Egoïst tot in de kist

Zoals ik al zei, is er de laatste tijd meer begrip voor mijn keuze. Er zijn een aantal mensen die al hebben gezegd dat ze mijn keuze begrijpen omdat een kind in deze ellendige wereld brengen inderdaad een dom idee lijkt te zijn. Hoewel ik die redenering begrijp - geweld komt de laatste jaren inderdaad angstvallig dichtbij en waarom zou je een kind willen grootbrengen in een wereld vol angst en geweld? - is dat niet de reden dat ik zelf geen kinderen wil. Het is ook niet omdat de wereld toch al overbevolkt is en we met teveel zijn op deze aardbol en meer kinderen meer kwaad dan goed zullen doen in de toekomst. Neen. 

Mijn reden voor het niet willen van kinderen is totaal niet ideologisch en zelfs heel egoïstisch: ik wil mijn leven niet opgeven voor iemand anders. Want hoe je het ook draait of keert, dat is in essentie wel wat je doet. Als je kinderen krijgt, krijg je er ook onmiddellijk de hele verantwoordelijkheid over een nieuw leven bij. Het is jouw taak om dat kleine mensje alles te geven wat het nodig heeft en ervoor te zorgen dat het tot een fatsoenlijk mens uitgroeit. Zeker tijdens de eerste jaren, vraagt dat heel wat opofferingen. Opofferingen die ik gewoon niet wil maken.

"Dat verandert wel als het je eigen kind is" 

Een vaak gehoorde zin is dan "maar dat verandert allemaal als het je eigen kind is". En dat kan goed zijn, waarschijnlijk is dat inderdaad zo. Maar wat als dat niet zo is? Ik heb namelijk al heel wat tijd met mezelf doorgebracht en ondertussen beschik ik wel over de nodige dosis zelfkennis. Het is niet meteen mijn beste eigenschap maar iemand anders voor mezelf zetten is nu eenmaal iets wat ik niet gemakkelijk doe (vraag dat maar aan het Lief). Het is zelfs een soort van automatische reflex geworden om altijd in de eerste plaats aan mezelf te denken, ik doe het echt vaak onbewust. Ja, ik ben heel egoïstisch en dat heb ik al lang geleden aanvaard. Misschien komt het doordat ik een enig kind ben, hoewel ik veel enige kinderen ken die niet egoïstisch zijn, misschien is het gewoon een karaktertrek of een beschermingsmechanisme. De reden waarom is me niet helemaal duidelijk maar dat ik een egoïst ben, dat staat in ieder geval als een paal boven water. 

Na bijna 6 jaar, heb ik er zelfs nog moeite mee om soms het Lief zijn zin te geven in plaats van mijn eigen wil door te drijven. 6 jaar! En het Lief is bij mijn top 5 lievelingspersonen! (haha, mopje he.. top 3... zéker! 😉). Ik ben er dan ook niet helemaal zeker van dat wanneer ik mama zou worden, ik het kind altijd op de eerste plaats zou kunnen zetten. Ik zou het wel doen denk ik, maar ik zou het dat kind ook kwalijk nemen. Dat lijkt mij geen goede eigenschap voor een moeder.

En het Lief dan?

Nu hoor ik jullie al denken "ik lees hier vooral veel ik, ik ik maar hoe zit het dan met uw lief?" en gelijk hebben jullie! Net zoals je met twee moet zijn om te beslissen dat je een kind in de wereld wilt brengen, moet je ook met twee zijn om de beslissing te nemen dat niet te doen. Ik wilde het Lief zijn kinderwens dan ook niet afpakken, als hij die al had. Daarom vertelde ik al vrij vroeg in onze relatie dat kinderen voor mij geen optie waren. Ik wist niet hoe belangrijk kinderen voor hem waren, maar ik wilde heel duidelijk zijn naar hem toe en geen energie in een relatie steken die toch gedoemd was om te mislukken. Dat ik hem niet afgeschrikt heb door na 6 maanden al te zeggen "ik wil geen kinderen... nooit" is me nog altijd een raadsel maar hij aanvaardde het. Nu ja, "aanvaarden" volgens mij dacht hij er op dat moment nog niet te veel over na en zag hij dat als toekomstmuziek. Volgens mij had hij gewoon zoiets van "ja, oké, en dan?".

Nu zijn we dus 6 jaar later en ben ik nog altijd niet van gedacht veranderd. Ik heb hem in die 6 jaar tijd heel vaak op het feit gewezen dat ik nog stééds geen kinderen wil en dat ik dat ook niet zie veranderen. Hij beweert nog steeds dat hij daar geen problemen mee heeft en dat het voor hem belangrijker is om een relatie te hebben met mij dan om kinderen met eender wie te hebben (ja, af en toe kan hij heel romantisch zijn). De enige voorwaarde die hij dan stelt is om te blijven reizen en liefst zo ver mogelijk weg. En daar kan ik me volledig in vinden! Ik redeneer dan maar dat met het geld dat we besparen door geen kinderen te nemen (want kinderen zijn duur), we elk jaar een verre reis kunnen maken! Ik kan alleen maar hopen dat het Lief niet van gedachte verandert en dat hij inderdaad bij zijn idee blijft dat ik belangrijker ben voor hem dan kinderen. Ik sluit zeker niet uit dat het op een dag gebeurt dat ik toch van gedachte zal veranderen, je weet nooit wat de toekomst brengt, maar ik acht de kans heel klein. En ik hoop dat het Lief dat ook beseft.

Ik zou kunnen blijven doorgaan over waarom ik kinderen niet in mijn leven vind passen, maar ik denk dat het voor deze keer hiermee genoeg is. Al mijn andere hersenspinsels, deel ik met plezier een andere keer met jullie!