November 26, 2016

EHBS: Eerste Hulp Bij Samenwonen - 5 tips.

Het Lief en ik wonen nu een dik halfjaar samen en ik kan je zeggen: het is niet altijd even gemakkelijk geweest. Als ik heel eerlijk ben: het is zelfs heel vaak moeilijk geweest. No worries, we zijn nog altijd even crazy in love - en ik ben er zeker van dat we dat voor altijd gaan blijven - maar sommige dingen waren toch anders dan ik had verwacht. Nu, na 5 jaar dacht ik het Lief al redelijk goed te kennen en goed nieuws: dat bleek ook zo te zijn. Ik heb geen rare dingen over hem ontdekt die als een donderslag bij heldere hemel kwamen; hij bleek niet opeens smetvrees te hebben of één of andere dwangneurose. En toch... Toch was ik op geen enkele manier voorbereid op samenwonen met hem.


Pas op, ik besef heel goed dat ik met het Lief met mijn gat in de boter ben gevallen. Hij neemt initiatief, is meestal 'proper op zeneigen' en kuist zelfs spontaan het appartement! Let's face it: ik ben een veel grotere sloddervos dan hij. Mijn schoenen staan zowat over het hele appartement, er hangt overal wel een jas van mij (behalve aan de kapstok) en oké, mijn sokken kan je ook al eens in de zetel vinden. Een beetje de omgekeerde wereld dus. 
Ik hoor jullie al denken: maar Inez, wat is dan in godsnaam het probleem? Gij hebt gewoon het perfecte lief! Dat heb ik natuurlijk ook, maar het probleem zit hem bij ons vooral in de manier van communiceren. Voorbeeldje; wanneer het Lief mijn jas aan de stoel ziet hangen en niet aan de kapstok, volgt er al snel een verwijt in mijn richting dat ik mijn jas nooit weg hang. Omdat ik natuurlijk van plan was om mijn jas later nog wel weg te hangen zeg ik hem "ik doe het straks wel". Maar voor het Lief moet dat onmiddellijk gebeuren. Al snel noem ik hem dus een zagevent en vooraleer je het weet hebben we ruzie om een jas. Een stomme jas. Dat is maar een voorbeeld. We hebben diezelfde ruzie ook al wel eens om mijn schoenen, mijn werkgerief dat na mijn thuiswerkdag al eens op tafel kan blijven rondslingeren, de post of jawel, zìjn kranten (in dat scenario ben ik dan de zagevent).



Oorspronkelijk dacht ik dat dat wel zou beteren. Maar we zijn nu 6 maanden verder en... je raadt het al; wij hebben nog altijd elke dag diezelfde ruzies. Als dat één keer in de week voorvalt, zijn er geen rampen gebeurd natuurlijk. Maar bij ons is het elke dag minstens 3 keer. We hebben ook goede dagen hoor, waarop we weinig ruzie maken. Maar doorgaans staan we elkaar toch minstens 1 keer per dag de huid vol te schelden (want ja, soms escaleert het al wel eens). 
Moest het bovenstaande iemand bekend voorkomen, dan zeg ik heel graag: welkom bij de club en we zouden eens moeten afspreken om onze frustraties te delen met 'een goei zjat kaffe' erbij. Of, we gaan gewoon  op zoek naar een oplossing. Want eerlijk is eerlijk; die kleine ruzies worden er grote en als we zo blijven verder gaan, loopt dit volgens mij voor niemand positief af. Dus voor diegenen die zich in deze situatie herkennen, maar vooral voor mezelf, heb ik een paar tips opgesteld waarvan ik hoop dat ze jou - en mij - kunnen helpen.

1. Doe een beetje water bij je wijn.

BAM, en we beginnen onmiddellijk met een torenhoog cliché. Maar het is wel waar natuurlijk. Ik dacht toen ik van mijn ouders weg ging; eindelijk mijn eigen goesting doen. En dat was ook zo... toen ik op kot ging. Toen ik de tweede keer het nest verliet om samen te gaan wonen met het Lief was dat een heel ander verhaal. En hoewel ik een sloddervos ben van nature en graag eerst even in de zetel zit vooraleer ik begin met opruimen, probeer ik nu rekening te houden met Het Lief en mijn schoenen weg te zetten in de kast, mijn sokken in de wasmand en mijn jas aan de kapstok. Niet dat dat elke dag lukt, ik ben en blijf een luiaard maar hij moet ook maar water bij zijn wijn doen en af en toe en oogje toeknijpen in die gevallen. Ik geef toe, dit is geen gemakkelijk puntje voor mij, maar ik doe mijn best!

2. Doe ook dingen apart.

Want hele dagen op elkaars gezicht zitten zien, doet de frustraties soms alleen maar toenemen. Voor we samenwoonden vervloekte ik de wekelijkse voetbalwedstrijden en voetbaltrainingen van het Lief. Nu kijk ik uit naar de woensdagavonden en de zaterdagnamiddagen want dat zijn mijn me-time momentjes.  Dat zijn de momentjes waarbij ik alles kan laten rondslingeren zonder mij zorgen te hoeven maken, waarbij ik een hele avond op mijn laptop kan zitten zonder dat er iemand naast mij vies zit te kijken omdat ik wééral op die laptop zit, dat ik kan eten in de zetel en mijn bord op het salontafeltje kan laten staan, dat ik de keuken kan opruimen tijdens de reclameonderbrekingen en wanneer het programma terug begint, opnieuw voor de tv kan kruipen zonder dat iemand zegt dat het werk nog niet gedaan is. Aaaaah, zalig!


3. Praat over geld.

Dit is eigenlijk geen probleem waar het Lief en ik mee te kampen hebben. Net omdat we niet beschaamd zijn om met elkaar over geld te praten, denk ik. We openden een gemeenschappelijke rekening net voor we officieel gingen samenwonen en hebben alletwee hetzelfde bedrag daarop gestort. Dat doen we nog steeds elke maand en we betalen al onze onkosten daarvan. Alles, ook persoonlijke dingen zoals kleren of persoonlijke 'foliekes'. De ene maakt er geen probleem van als de andere iets puur voor zichzelf koopt want een week of een dag later is de situatie misschien omgekeerd. Dat is hoe wij het regelen, je kan natuurlijk zelf iets afspreken waar je je beter bij voelt, maar maak er in ieder geval duidelijke afspraken over en blijf er ook over praten. Er zijn aangenamere dingen om over te praten dan geld, maar doe het gewoon. Bij ons is het ondertussen een gespreksonderwerp als een ander.


4. Maak duidelijke afspraken over de huishoudelijke taken.

Nog zo'n hekelpunt: de huishoudelijke taken. Jep, dit is bij ons zéker ook één van de triggers om een ruzie te beginnen. Voor we gingen samenwonen, hadden het Lief en ik afgesproken dat hij ging poetsen en ik zou me ontfermen over de was en de strijk. Omdat we alle twee graag koken, was het bijna ruzie over wie er zou koken, maar de logische oplossing is natuurlijk om het koken af te wisselen. In theorie klonk dat allemaal heel goed maar 6 maanden verder vindt het Lief dat de taken niet evenredig verdeeld zijn. Volgens hem is wassen en strijken veel minder werk dan poetsen. Nu, wij hebben een prachtige kat die Fons heet en die laat overal haar achter. Doet hij niet expres, maar wij moeten het natuurlijk wel opruimen. Of, het Lief moet dat opruimen omdat poetsen tot zijn takenpakket behoort. Bovendien waren de kat en ik een package deal. Het Lief heeft nooit bewust gekozen voor Fons, die kwam er gratis en voor niks bij. Zijn frustraties omtrent het opruimen van "de rommel van de kat" kunnen dan wel eens hoog oplopen (geen paniek, het Lief is ondertussen ook madly in love met Fons).  Het feit dat ik soms 3u sta te strijken buiten beschouwing gelaten, snap ik ergens zijn punt wel. Om de kerk in het midden te houden, heb ik daarom toegegeven om de zetel wekelijks helemaal te ontharen, wat trouwens een helse klus is. Het kost me meer dan een uur om een min of meer degelijk resultaat te verkrijgen en nog vind het Lief dit niet genoeg. We zijn dus nog niet helemaal uit over dit puntje, maar duidelijke afspraken maken goeie vrienden. Neem het van mij aan. Ik ga dat ook nog eens aan het Lief uitleggen, denk ik. 


5. Blijf elkaar graag zien.

Na een tijdje kan het gemakkelijk zijn om je alleen op de negatieve zaken te focussen. Dan merk je alleen nog alle frustraties en de ruzies op en mis je de positieve dingen die ongetwijfeld ook gebeuren. Ik kan er over meespreken, de dagelijkse ruzies werden me meer dan eens te veel en dan kwamen die me-time momentjes heel goed van pas. Ik heb me vaak laten verleiden om enkel zijn negatieve kanten te zien en ik geef toe, dat heb ik soms nog. Maar heel eerlijk? Eigenlijk is het Lief zo slecht nog niet. Helemaal niet zelfs. Want uiteindelijk ruimt hij (meestal) wel op, poetst hij het appartement en doet hij de afwas. Hij kookt zelfs en maakt de beste mojito's ever. En wel... ik ben ook niet altijd van de gemakkelijkste. Integendeel, het Lief heeft ook al heel veel geduld met mij gehad en toch slaagt hij er altijd in om enkel mijn positieve kanten te zien... meestal toch ;)
Mijn punt is; ondanks alle frustraties, alle ruzies en alle kleine kantjes die jullie alletwee hebben, is het belangrijk om te onthouden dat jullie elkaar wel graag zien anders zouden jullie toch nooit besloten hebben om samen te gaan wonen. Toch?

2 comments:

  1. Amai zo eerlijk! Die dingen die je zegt, soms ben ik daarvoor echt bang om te gaan samenwonen, gelukkig moet ik nog eventjes studeren dus kan ik het denken daarover nog een beetje uitstellen ;)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Haha, zoals ik al in de post zei; 't is niet altijd gemakkelijk maar als je elkaar graag ziet, lukt dat allemaal wel hoor! En je hebt nog tijd genoeg om samen te wonen he ;)

      Delete