April 8, 2017

Waarom ik mijn blog niet durf te delen.


Hoewel ik zot ben van bloggen, weten eigenlijk heel weinig mensen dat ik het doe. Dat klinkt misschien heel vreemd omdat bloggen een hobby is die je niet altijd makkelijk kan verbergen. En toch heb ik maar tegen een handvol mensen verteld dat ik blog. Waarom? Dat weet ik zelf ook niet zo goed. Ergens is het een gevoel van schaamte en vooral angst dat mijn vrienden/familie me zouden uitlachen. Ik denk dat ik bang ben voor de commentaar.

Omgaan met kritiek

Kritiek is sowieso al iets waar ik niet altijd zo goed mee kan omgaan, hoewel ik dan langs de andere kant wel blij ben dat mensen me tips geven of me proberen te helpen. Maar afhankelijk van de persoon die de kritiek uit, word ik ofwel boos (jep, da's wanneer het Lief het zegt) ofwel verdrietig (da's als het van eender welke andere persoon dan het Lief komt). Zeker wanneer ik er zelf niet naar heb gevraagd, en dus totaal onvoorbereid ben op commentaar, is het moeilijk om te horen. Ik weet het, werkpuntje voor mezelf! Ironisch eigenlijk, als je bedenkt dat ik zelf een pijnlijk eerlijke mening heb. Maar eerlijk is eerlijk, ik geef die alleen wanneer ze wordt gevraagd. En als ik zelf vraag naar de mening van iemand, kan ik het wél verdragen dat er slechte commentaar zou volgen. Dan heb ik er namelijk zelf om gevraagd en ben ik er mentaal op voorbereid dat dat kan komen. Misschien zijn er nog mensen die zich hierin herkennen... of misschien zijn dat gewoon mijn rare hersenspinsels.

Wat als het niet goed genoeg is?

Het klinkt misschien tegenstrijdig maar omdat ik zoveel moeite steek in mijn blog en zo hard mijn best doe om er iets mooi van te maken, durf ik hem ook niet te tonen aan andere mensen. Of toch niet aan mensen die ik persoonlijk ken. Want dit is het, beter wordt het niet. Voorlopig toch niet. Hoewel ik al bijna 4 jaar blog, heb ik nog heel veel te leren, vooral op het gebied van fotografie en technische zaken die met een blog te maken hebben. Maar op dit moment is dit het. Beter wordt het niet. Beter kàn ik niet. Ik geef alles wat ik heb en als er dan iemand zou zeggen dat het niet goed genoeg is, zou dat mijn hart breken, ben ik bang.
Niet dat ik denk dat mijn vrienden/familie me meteen met de grond zullen gelijk maken, hoor. Het zijn allemaal heel lieve mensen, anders waren ze geen deel van mijn leven natuurlijk. Maar ik heb die pijnlijk eerlijke mening natuurlijk niet zomaar. Die heb ik geërfd, en misschien heb ik die net iets sterker dan andere familieleden, maar het zit wel in elk van hun een beetje. Ze zouden niet aarzelen om me hun ongezouten - en goedbedoelde - mening te geven, whether I like it or not. Ook mijn vrienden weten van niks en dat vooral omdat bloggen niet echt een begrip is dat ik bij hen plaats. Ik kan 1 of 2 vriendinnen bedenken die met me mee zouden kunnen praten, en die ook oprecht geïnteresseerd zouden zijn in mijn blog. Maar de rest is gewoon niet geïnteresseerd in bloggen, denk ik, en zouden volgens mij ook niet goed begrijpen wat ik er leuk aan vind. Uit angst dat ze me belachelijk zouden vinden heb ik dus zoiets van, ik houd mijn mond maar.

Klaar voor verandering

Dat is de reden dat ik geen facebookpagina heb voor mijn blog, of niet weet hoe je twitter moet gebruiken, waarom ik geen hashtags als #belgianblogger gebruik op instagram. Want ze zouden me maar eens moeten vinden, de mensen die ik ken. En net daar wil ik verandering in brengen! Ik moet mezelf dwingen om over die "schaamte" te komen en gewoon vertellen tegen mensen dat ik blog. Want alleen zo zal ik meer lezers krijgen, wat natuurlijk ook een doel van me is. Begrijp me niet verkeerd, ik ben tevreden met hoe mijn blog nu is, ook al heb ik momenteel maar 12 volgers (en lieve 12 mensen, ik zal nooit kunnen uitdrukken in woorden hoe dankbaar ik jullie daarvoor ben, danku, danku, danku!) maar eerlijk is eerlijk, ik zou ook graag hebben dat ik mensen enthousiast kan maken met wat ik schrijf, wat ik kook, wat ik te vertellen heb. Dus ik wil verandering! Ik wil moed! Ik wil zelfvertrouwen!
Hoe ik dat ga doen? Geen idee! Die Facebookpagina komt er nog niet meteen (one day, I promise), maar ik heb al wel op instagram deze website vermeld. Baby steps. Verder twijfel ik er nog aan om ein-de-lijk een eigen domeinnaam te kopen (ik ken alleen veel te weinig van de praktische kant van zaken en stel het daarom steeds uit) én heb ik ook twitterprofiel aangemaakt waarvan ik nog altijd niet snap hoe ik het precies moet gebruiken dus dat zal weinig impact gaan hebben, vrees ik (moest je me willen vinden; @afloralsunset). Maar laat ik het even onder ogen zien; het belangrijkste dat ik moet doen is gewoon iemand vertellen dat ik een blog heb. Het gewoon zeggen, tegen mijn vrienden, tegen mijn familie, tegen collega's (behalve dan Stephanie die al lang weet dat ik blog). Ik probeer stilaan toe te werken naar die stap, door mijn social media game wat aan te scherpen, en ik merk ook wel dat ik meer en meer vertrouwen krijg. Ik voel dat ik stilaan de moed bij elkaar aan het rapen ben om het gewoon te vertellen. Het is alleen nog reiken naar dat kleine stukje helemaal in de hoek.

To be continued.

4 comments:

  1. Together to the top baby :D BE STRONG, I'VE GOT YOUR BACK.
    Mooie foto trouwens!

    ReplyDelete
  2. Nou, dit stukje is in ieder geval al heel leuk om te lezen!

    ReplyDelete
  3. Geen reden om bang te zijn, Inez! Echt leuk. :-) Doe zo verder, girl! Kaat

    ReplyDelete